Gevlucht

Gevlucht
Opgewonden en tegelijkertijd bang klonk de stem van Katja door de telefoon. Ze struikelde bijna over haar woorden terwijl ze het uitriep: "Mijn moeder is uit Energodar gekomen en het is een groot wonder. Ze is op weg naar Israel!" Inderdaad, Energodar is een stad in Oekraïne met een grote nucleaire centrale in de nabije omgeving en het was maandenlang onmogelijk om eruit te komen.

Wat had zij haar moeder gemist in al deze achterliggende jaren. Kort na haar huwelijk was Katja met haar man naar Israël gekomen. Al vrij snel waren er drie kinderen geboren. Hun huwelijk was onder spanning komen te staan en had het niet gered. Vanuit de thuiszorg kwamen we bij haar binnen met praktische hulp in deze moeilijke periode van haar leven om haar te ondersteunen.

De deuren van de aankomsthal openen en sluiten terwijl ik wacht. Plotseling valt mijn oog op een dame die alleen door de deur komt. Ze ziet er moe uit en zoekt naar iemand die ze niet kent. Een tas aan haar arm is de enige bagage die ze heeft. Het moment dat we elkaar herkennen van een foto brengt opluchting. Een omhelzing en dan stromen de tranen nu de druk van de afgelopen dagen plotseling wegvalt doordat ze weet dat ze veilig is, ze is in Israël.

De God van Israël was met mij
In de auto op weg naar het zuiden waar haar dochter woont, vertelt zij het verhaal over hoe ze is ontsnapt. Hoe ze van de ene plaats naar de andere reisde met gespannen vertragingen als ze weer moest overstappen. Hoe een autorit van twee uur nu twaalf uur duurde. Toen ze de grens met Polen overstak, moest ze enkele dagen vertrouwen op de goedheid van vreemden. Hoe het was om zoiets door te maken, dat kon ik mij nauwelijks voorstellen. Met kracht in haar stem hoor ik haar zeggen: "Ik wist vanaf de eerste minuut dat ik mijn voeten zette op dit ontsnappingspad, dat de God van Israël met mij was, op iedere stap van deze spannende reis."

Eindelijk ontmoeten moeder en dochter en kleinkinderen elkaar. Er zijn geen woorden om uitdrukking te geven aan het gevoel van dat kostbare moment, maar binnen de vreugdetranen en de omhelzingen lagen duizenden onuitgesproken woorden.

Troosten
Sinds het uitbreken van de oorlog van Rusland met Oekraïne heeft het werk van de Thuiszorg er een extra aspect bijgekregen: het luisteren naar de verhalen van familieleden en vrienden die in een door de oorlog verscheurd land wonen. Wij begrijpen maar ten dele wat het betekent om te wonen in een oorlogsgebied zonder zekerheden. We mogen er voor hen zijn wanneer zij in Israël aankomen. We weten welke roeping we hebben ontvangen, om te troosten, speciaal in deze tijd van nood.

Deze blog is geschreven door Corrie. Zij woont in Jeruzalem en werkt in de thuiszorg onder Russisch-Joodse immigranten. Zij vindt haar inspiratie in de tekst uit Jesaja 40: 1 "Troost troost mijn volk."