Veelkleurigheid

Zeven uur: de gele schoolbus rijdt weg, op weg naar school. Jordaanse collega’s voor mij hoor ik Arabisch spreken. Zij geven Arabische les aan studenten. Achter mij hoor ik Koreaans spreken door Koreaanse studenten. Verder hoor ik Engels en zelf spreek ik Engels met mijn Zuid-Afrikaanse collega. Op de school hoor je nog meer talen: Nederlands, Duits, Russisch, Spaans, Portugees, etc.

Als we de school binnenkomen worden we begroet door het hoofd van de lagere school. Zij begroet iedereen die de school binnenkomt. Het is de gewoonte dat je iedereen groet die je tegenkomt en met sommigen maak je ook even een praatje.

In de klas maak ik alles klaar voor de eerste lessen. Dan komen de leerlingen binnen. Zij begroeten me en vertellen hun verhalen. Met een dingdong begint de school met de mededelingen door de luidspreker. Alle jarigen worden genoemd en er wordt voor hen gezongen. Hoe valser, hoe beter. Daarna komt het hoofd van de school met een bemoediging voor de leerlingen en hij bidt voor de hele school.

Om half twaalf is het 'lunch time'. De kinderen halen hun lunchtasjes. Hier komen geen boterhammen met kaas of hagelslag uit. Mijn Koreaanse leerlingen hebben kimbab (een soort sushi) of rijst bij zich. Anderen pasta of een beker met mie waar heet water bij moet. We beginnen de maaltijd met gebed door één van de leerlingen. Daarna zeggen we: bon appetit, eet smakelijk, sachten, mas-issge deuseyo, guten appetit. De leerlingen vinden het leuk om elkaars talen te leren.

Als de kinderen eten, kijk ik even op WhatsApp: één van de collega’s is ziek en woont alleen. Voor haar wordt een 'food train' georganiseerd: je kunt een dag uitkiezen om een maaltijd naar deze collega te brengen.

Als de leerlingen pauze hebben, kom ik op de gang onze schoonmaakster tegen. Iedere verdieping heeft een eigen schoonmaakster. Zij spreekt geen Engels en ik drie woorden Arabisch, maar we kunnen toch met elkaar communiceren. Vandaag laat ze mij foto’s zien van een bruiloft, ze babbelt er vrolijk op los terwijl ik er niets van versta. Ze geeft mij een dikke knuffel en zegt: “I love you, Miss”. Later vertelt mijn co-leerkracht dat het foto’s zijn van de bruiloft van de broer van de schoonmaakster.

Na schooltijd brengen we de leerlingen naar buiten. We maken een praatje met sommige ouders en zorgen dat de leerlingen in de juiste bus stappen.

Dan stap ik in de bus die mij terugbrengt naar de halte dichtbij huis, waarnaar ik rustig naar huis wandel.

Deze blog is geschreven door Alida. Zij is met haar man uitgezonden naar Jordanië en geeft les op de basisschool van Whitman Academy in Amman.