Volksverhuizing

Wat een drukte… na twee door Covid gestempelde jaren, is dat de eerste indruk op de luchthaven als we op verlof gaan naar Nederland. Lange wachtrijen bij het inchecken, bij de veiligheidscontrole, bij het laden en lossen van de koffers en een overvol vliegtuig.

Een vrijwillige volksverhuizing

Anders dan veel binnenkomende vluchten van de afgelopen maanden. Sinds de inval van het Russische leger in Oekraïne, zijn er ruim 33.000 mensen uit Oekraïne en een vergelijkbaar aantal uit Rusland gearriveerd. Het merendeel vluchtelingen zonder joodse wortels.

Mijmerend brengt dit beelden in mijn gedachten van de straten van Tel-Aviv, waar veelal verslaafde dakloze prostituees van diverse nationaliteiten ten prooi gevallen zijn aan human trafficking. Een van onze lange termijn vrijwilligsters is betrokken bij Red Carpet, een inloophuis waar deze vrouwen enkele dagen per week terecht kunnen voor een warm bad van oprechte aandacht, voor een maaltijd, een douche, schone kleding en het verzorgen van hun haar en nagels. Hier worden letterlijk voeten gewassen.

Vluchtelingen uit Irak en Syrië in Jordanië

Mijn gedachten dwalen verder, naar de andere landen van ons werkveld; Egypte en Jordanië. De afgelopen decennia hebben veel onvrijwillige volksverhuizingen plaatsgevonden in dit gebied. Jordanië, met zijn 9 miljoen inwoners, herbergt maar liefst anderhalf miljoen vluchtelingen. Uit Irak en Syrië, Yezidi’s en Koerden, moslims en christenen. Jarenlang wonend in tentenkampen en inderhaast opgetrokken flatgebouwen. Zonder status en met weinig hoop op terugkeer naar hun land, strevend naar een plekje in de veilige westerse wereld. Ook daar zijn er projecten om hen te ondersteunen. Hen te voorzien van meubels, kleding, voedsel, medische zorg en dagbesteding door Engels te leren of digitale vaardigheden te vergroten. Mogelijkheden voor onze vrijwilligers om te dienen, te leren en te bidden.

Drie baanbrekers naar Egypte

Net als op een van de scholen voor Afrikaanse vluchtelingenkinderen in Caïro. Nog geen 10% van hen heeft een status van erkende vluchteling, het merendeel verblijft illegaal in het land ook al zijn zij soms in Egypte geboren. Allemaal dragen ze trauma’s met zich mee, uit het verleden, van hun vlucht en ook door de bejegening in Egypte. Dat uit zich in verdriet en angst, maar ook in agressie onderling. Drie mensen voelen zich geroepen om dit najaar drie maanden uit te gaan en daar zegen te brengen. Vanuit de overtuiging dat in dit nomadengebied een gebaande weg zal zijn met Israël in het midden, waar de God van Israël gediend zal worden tot zegen voor de hele aarde!

Wie volgt? Wie zal Ik zenden? Wie zal er gaan?