75 jaar Israël; Weg van de toekomst?

 

Halverwege de steile helling naar de Hebronroad staat een kleine, gebogen man op adem te komen, aan zijn voeten een aantal plastic tasjes. Enigszins aarzelend benader ik hem in het hebreeuws. “Goede morgen, kan ik u misschien helpen?” Hij komt uit het lager gelegen Arabische dorp, dat is duidelijk en heeft al een hele klim achter de rug. Dankbaar aanvaardt hij het aanbod om zijn tasjes te dragen en vertrouwt me toe dat hij al heel oud is, al 75!

Hoewel ik niet zo heel veel jonger ben, besef ik dat er een groot verschil in vitaliteit tussen ons beiden is. Het is hem aan te zien dat hij zwaar werk heeft gedaan en misschien ook wel een dito leven heeft geleid. Om de tien meter moeten we even rusten en ongevraagd deelt hij er wat van. Geboren in de Oude Stad Jeruzalem, u weet wel in 1948. Niet gemakkelijk, slechte omstandigheden, veel armoede, nooit naar school geweest, dat was er toen niet bij. (Onder Jordaans bestuur)

Ja, zelfs ik herinner me daar iets van. Toen we in 1978 hier voor het eerst woonden en in de winter door de modderige, nog onverharde straatjes van de Oude Stad baggerden. Er was beperkt water en elektriciteit in de huizen en winkeltjes, nauwelijks sanitaire voorzieningen en dat was goed te ruiken.

De stad was destijds tien jaar onder Israëlisch bestuur en in de daarop volgende jaren zagen we hoe de infrastructuur aangepakt en verbeterd werd. Hoe erop ingezet werd om gezondheidszorg en onderwijs op gelijk niveau met ‘de andere kant’ te brengen.

Met dankbaarheid en ook wel een beetje trots, denk ik terug aan NEM-werkers die daaraan, via onze organisatie, een steentje mochten bijdragen. Sommigen voor korte tijd, anderen jarenlang.

In de Oude Stad, in Gaza en Ramallah onder de Arabische bevolking, maar ook aan de joodse kant, onder hen die zorg behoefden, dikwijls lichamelijk en geestelijk getekend door de onvoorstelbare vijandigheid, gruwelijke ervaringen en geleden verliezen tijdens de Shoah.

Terwijl we samen stukje bij beetje verder komen, zegt mijn Arabische buurman: “Weet je, het gaat erom dat we goede buren zijn.” Hij kijkt me aan met zijn opvallend lichtblauwe ogen, alsof hij zijn woorden kracht wil bijzetten: “Het maakt niet uit of je moslim bent of jood, christen of messiaans, we moeten het elkaar niet moeilijk maken, maar elkaar helpen.”

Wie iets weet van de geschiedenis, begrijpt dat dit niet lichtvaardig gezegd wordt.

Be-ezrat-ha-Shem, Insha’allah!*

 

*Met Gods hulp.