Column: Het land van melk en honing én van cactussen en kamelen

Column: Lourens Geuze
Afbeelding: Lindsey Garcia, Unsplash

 

Als ik in Nederland vertel dat ik met m’n gezin in Israël woon dan reageren mensen nogal verschillend. Menig kerklid kijkt me jaloers aan en stelt een aantal belangstellende vragen over het dagelijkse leven in Nazareth. Anderen voelen de drang om gelijk een gesprek te beginnen over het conflict en alle aspecten die daarbij spelen. Ben je voor een twee-staten oplossing? Jammer dat Netanyahu niet meer premier is, hè? De meest voorkomende reactie is misschien toch wel die van enige terughoudendheid. Onderzoekende ogen die zich afvragen waar ik precies sta als het om Israël gaat. En dan met name, hoe mijn positie zich verhoudt tot hun eigen verstaan van het land, het volk en de staat.

 

In Israël lopen de reacties ook erg uiteen als ik vertel dat we geen toeristen zijn maar in Nazareth wonen en werken. Met name als ze horen dat onze dochter hier is geboren reageren mensen verrast. Waarom kies je ervoor om hier te zijn terwijl het leven in het westen zoveel beter is? Meestal reageer ik door te zeggen dat het leven daar misschien wel comfortabeler is, maar dat het hier meer betekenisvol is. In Israël heb ik namelijk het gevoel dat ik echt leef. De wereldgeschiedenis en het verhaal van de Bijbel komen hier bij elkaar als ik de krant lees. De culturele en religieuze rijkdom kun je proeven in de gesprekken met de inwoners van dit land. Ik ben trouwens wel gestopt met het alleen maar benoemen van de positieve aspecten van het leven hier. Dat staat te ver af van de ervaringen van de lokale mensen, maar ook van onszelf. Het leven in Israël kent daarvoor te veel uitdagingen, zeker voor een jong gezin.

 

Recent vertelde een buitenlandse voorganger enthousiast, tijdens een workshop in het ziekenhuis, dat hij voor drie weken naar Israël was gekomen om uit te rusten en te relaxen. Daar konden onze medewerkers zich weinig bij voorstellen. Hier gaat iedereen juist naar het buitenland om even op adem te komen. Misschien hebben alle mensen daar wel behoefte aan, in een andere omgeving zijn, om tot rust te komen.

 

Het is zonder meer een voorrecht om in de stad te mogen wonen waar Jezus zelf opgroeide. Dit is de plek waar hij zijn eerste stapjes zette, leerde lezen in de synagoge, en met zijn vader naar de werkplaats ging. En hier, zo lezen we in Lucas 2, nam zijn wijsheid met de jaren toe en kwam hij steeds meer in de gunst te staan bij God en de mensen. Nazareth is een plaats voor persoonlijke en geestelijke groei, zo ervaren wij dat ook. Regelmatig kijk ik naar onze dochter en besef ik mij dat ze letterlijk in de voetsporen van Jezus mag wandelen. Of beter gezegd; kruipen.

 

Het leven in Israël roept bij ons in eerste instantie geen theologische of politieke vragen op maar is onderdeel van een diepe geloofservaring. We voelen ons geroepen om hier te dienen en zijn in gehoorzaamheid gegaan en gebleven. Deze roeping is regelmatig op de proef gesteld, maar God heeft ons telkens de kracht gegeven om door te zetten. We genieten van de mooie momenten en slaan ons als gezin door de moeilijke momenten heen.

 

Israël is het land van melk en honing, maar ook van cactussen en kamelen.

 

---

Deze gastcolumn is verschenen in het Nederlands Dagblad op 14 juli 2022
Lourens Geuze is pastoraal werker in een christelijk ziekenhuis in Nazareth en werkzaam als predikant binnen de PKN en voor de Near East Ministry.