Je bent nooit te oud om te leren… en ook niet om te bidden en te dienen

Ron (61) & Nelleke (64) leerden elkaar kennen in 1978 tijdens een diaconaal project van Near East Ministry. Na jaren gewoond en gewerkt te hebben in Nederland zijn ze sinds september 2018 voor de derde keer uitgezonden naar het Midden-Oosten. Ze geven leiding en ondersteuning aan de dertig NEM-werkers ‘in het veld’. Een interview met een bevlogen echtpaar met hart voor het Midden-Oosten.

Zouden jullie je kort kunnen voorstellen?

Wij zijn Ron en Nelleke van Ketel, onze zes kinderen zijn allen getrouwd en uit huis.

We zijn uitgezonden door de PKN gemeente in Schipluiden. Ron heeft 27 jaar als IC-verpleegkundige gewerkt in een ziekenhuis. Nelleke was actief in het gezin en in vrijwilligerswerk voor school, kerk, de Alpha cursus en ook voor de NEM.

Hoe geven jullie je christelijk geloof vorm?

Door te zijn wie we zijn, en te doen onze hand en ons hart vindt om te doen. We bidden dagelijks voor het werk en de werkers, die aan beide kanten van het conflict werken vanuit de liefde van Jezus.

Op vrijdagavond, bij het ingaan van de Sabbat staan we stil bij Gods Scheppingswerk en nemen we tijd om te bidden voor Israël. Zelf worden we opgebouwd in de twee gemeentes waar we komen om te leren en te vieren. Op sabbatmorgen bezoeken we een Hebreeuwse dienst in een Messiasbelijdende Gemeente. Dit helpt ons om vertrouwd te raken met het spreken over ons geloof in het Hebreeuws. Op zondagavond gaan we naar Christ Church, een Engelstalige gemeente, die meer aansluit bij de traditie van onze thuisgemeente in Nederland.

Wie is een voorbeeld voor jullie?

“Tante Greet Breunese” antwoorden Ron & Nelleke eensgezind. “Samen met tante Elisabeth heeft tante Greet het fundament gelegd van het werk in Israël. Talloze verpleegkundigen en ook mensen met andere bekwaamheden heeft zij begeleid en op de juiste werkplek gebracht. Veertig jaar geleden heeft zij ook ons begeleid en uitgedaagd. Zij was doortastend, zeer opmerkzaam, altijd vertrouwend op de Heer. Biddend werken en werkend bidden. Ze was als een kruisspin in een web. Je ziet de draden van het web vaak niet, maar het draagt wel! Haar netwerk was groot en haar werk constructief. Tante Greet is nu 92 jaar, ze woont in een Zorgcentrum en wordt nog door veel (oud) Nemmers bezocht. Het valt de verzorgenden op, dat ze meer bezoek krijgt dan de meeste mensen, terwijl ze nooit getrouwd is geweest en geen eigen kinderen heeft.”

Waar krijgen jullie energie van?

Ron: “Ik bruis altijd van energie. Ik zoek een goede balans tussen in de stilte zijn en het dynamisch organiseren ” Nelleke: “We maken geregeld een gebedswandeling over een Promenade met prachtig zicht op bijna heel Jeruzalem. We genieten van contact met mensen, maar hebben ook de rust nodig om op te laden.” 

Wat weet bijna niemand over jullie?

Bij deze vraag blijft het even stil… daarna, Ron: “We zijn een open boek. Als het op muziek aankomt, ik speel gitaar en zing graag moderne liederen, maar houd ook veel van orgel- en klassieke muziek. Nelleke was vroeger fanatiek volksdanser.” Nelleke vult aan: “Wat misschien niet iedereen weet is dat ik graag kinderen om me heen heb. Mijn bejaardenhuis moet naast een kleuterschool staan.”

“Mijn bejaardenhuis moet naast een kleuterschool staan.”

Hoe is het om ver weg te zijn van jullie zes kinderen en tien kleinkinderen?

"Wij zijn blij met de ruimte die de kinderen ons bieden. We missen hen en onze kleinkinderen, maar gelukkig is er whats-app en skype. Ze sturen ons foto’s en filmpjes, zodat we hun ontwikkeling kunnen volgen. We kunnen met hen praten en zelfs voorlezen en zien hoe ze spelen. Maar we kijken nu vooral uit naar ons verlof in de zomer."

Jullie zijn momenteel ‘veldleiding’ van de NEM’mers. Hoe zijn jullie daar beland?

“In 1978 raakten we betrokken bij de organisatie door een diaconaal project van anderhalf jaar. We werkten in een Bejaardenhuis, waar voornamelijk Joodse mensen woonden uit Duitsland en Oost-Europa. Daarnaast namen we als groep ’s avonds veel tijd voor Bijbelstudie en gebed. Hoewel een relatie krijgen niet de bedoeling was tijdens het diaconaal project, sloeg de vonk toch over. Doordat je samen met acht anderen in een soort community leeft, leer je elkaar goed kennen. We hebben veel gesprekken gevoerd tijdens de afwas. We deden samen de boodschappen en hadden dan quality-time.”

In 1981 kwamen Ron & Nelleke terug in Jeruzalem. Ze waren getrouwd en hadden inmiddels een zoontje van drie maanden. Ron ging na drie maanden taalschool aan de slag als verpleeghulp. Die tweede uitzendingstermijn duurde vijf jaar en in die tijd werden nog twee kinderen geboren.

Omdat Ron de opleiding voor verpleegkundige wilde gaan volgen, zijn ze in 1986 teruggekeerd naar Nederland. De verbondenheid met Near East Ministry bleef maar kreeg een andere invulling. Ze hebben veel vrijwilligersposten vervuld. Nelleke: “Van het samenstellen van de Heerbaan-gebedsbrief, en allerlei vrijwilligersfuncties bij de Reveilweken, ondersteunen van bijeenkomsten en de jubileum conferentie op Cyprus tot een taak in het bestuur. Kortom; het NEM-werk ligt dicht aan ons hart.”

Een half jaar geleden verruilden jullie het dorp Schipluiden voor de stad Jeruzalem. Hoe hebben jullie de afgelopen periode beleefd?

Nelleke: “Het voelt alsof je in oude schoenen stapt, die nog wel passen, maar waarop je een hele nieuwe weg moet lopen. Het leven voelt vertrouwd, de taak en de verantwoordelijkheden liggen anders.”

Ron: “Intensief en verrassend. Je denkt te weten wat de taak van veldleiding inhoudt: beheren van het NEM-huis, opvangen van Baanbrekers en begeleiding naar de werkplekken, verzorgen van Bijbelstudies en excursies.”

“Maar er gebeuren ook onverwachte dingen. Een Baanbreker kreeg een vriendin op bezoek. Bij het verlaten van het vliegtuig struikelt ze op de vliegtuigtrap en de volgende dag blijkt dat ze haar heup gebroken heeft. Zo’n situatie kan je van te voren niet bedenken. Waar kan zij het best geopereerd worden, en hoe regelen we de calamiteiten-opvang en bieden we de juiste begeleiding?”

Een andere uitdaging is om juiste betrokkenheid te houden op leven en werk van onze mensen in de andere landen van de Heerbaan. Skype helpt, maar over sommige situaties zou je het liefst spreken bij een bakkie thee.

Hoe is het om te wonen in een andere cultuur?

We lopen net zo makkelijk in Jeruzalem door de smalle straatjes als we in Nederland op de fiets onze weg vinden. We spreken de taal redelijk dankzij onze eerdere uitzendingen. Processen nemen meer tijd en dat moet je incalculeren. Het betalen van de gemeentelijke belastingen, neemt een halve dag en het herstellen van de internetverbinding een week. Het is een dagelijks gevecht tussen de westerse efficiëntie- en de oosterse relatie-cultuur. Aan het einde van dag wil je bepaalde ‘to do’s’ hebben afgevinkt. Sommige zekerheden moet je loslaten. We wonen in een appartement dat te koop staat en eigenlijk al verkocht is. We willen ons er niet druk over maken. Het geeft rust te weten dat ook zulke situaties in Gods hand liggen.

“Het is een dagelijks gevecht tussen de westerse efficiëntie- en de oosterse relatie-cultuur.”

Wat zijn jullie werk-uitdagingen?

Ron: ”Mijn werk-uitdaging is om onze tijd goed te verdelen tussen werk en privé. Het is een groot voorrecht om samen op te trekken. “Digitale processen zijn voor Nelleke een uitdaging.” Nelleke vult aan: “In de omgang met mensen heb ik niet gauw last van ongeduld, maar met digitale technieken zijn zowel mijn handigheid als mijn geduld duidelijk begrensd.”

Welk moment is je bijgebleven en waarom?

Ron: “Dat was toen wij werden geïntroduceerd bij ELAH, de organisatie die zorgdraagt voor Nederlands sprekende overlevenden van de Holocaust. De mensen van de ELAH-groep zeiden: “Zeg maar gewoon dat je van de NEM bent, je bent welkom, maar je mag niet evangeliseren hier.” Ze trekken hun grens en zeggen waar ze voor staan.” Nelleke vond de uitzendingsdienst erg bijzonder. “Om mensen, met wie we op heel uiteenlopende terreinen van ons leven verbonden zijn, samen te zien onder één dak, allemaal gericht op de Eeuwige. Het voelde als een voorproefje van de hemel.”

“De uitzenddienst voelde als een voorproefje van de hemel.”

 Hoe zien jullie de toekomst van de NEM in het Midden-Oosten?

“Dat gaan we beleven. Het is moeilijk in te vullen vanwege de politieke gevoeligheden en het wijzigende visa-beleid. Voor projecten in de gebieden die onder de Palestijnse Autoriteit vallen, worden momenteel geen visa verstrekt langer dan drie maanden. Aan de Israëlische kant is het voor buitenlandse vrijwilligers mogelijk een visum te verkrijgen voor een jaar. We geloven dat de Heer nog altijd mensen roept. Wordt Hij verstaan? En…geven wij gehoor?”

“Sommige kortverbanders, ervaren later een roeping voor langere termijn. Ons verlangen is dat jongeren de uitdaging aandurven om uit te gaan en dan ontdekken wat een enorme verrijking het is om te mogen dienen in Israël en haar buurlanden. Ons gebed is dat de jongere generatie op den duur dit werk gaat overnemen.”

Lees ook het artikel uit 2014, met een (kerst)artikel over Nelleke, geschreven door EO-blad 'Visie'.

Wilt u hun persoonlijke nieuws- en gebedsbrief ontvangen, mail naar ketelveld@gmail.com

Foto: Beelden van Jeruzalem - Unsplash.com