In de vuurlinie | Blog van Esther

Onze muzieklessen in Ber Sheva kunnen op dit moment niet doorgaan. Afgelopen maandagavond hadden Naomi en Sarah een vioolconcert. Ze waren helemaal klaar: uren geoefend, mooie jurken aan en de generale repetitie net achter de rug. Ineens krijgen we een telefoontje dat we allemaal het gebouw moeten verlaten en naar huis gaan. De raketten op Jeruzalem waren net afgevuurd en het gebouw moest sluiten. Wat een anticlimax! Iedereen gaat naar huis, niet wetend dat we aan het begin van dagenlange raketaanvallen staan. Het leek allemaal heel onrealistisch. Sinds die tijd zijn we niet meer in Ber Sheva geweest.

 

Onze oppas voor het weekend zegde op vrijdagavond af, omdat het onveilig was om in de auto te stappen. Zij vertelde ons hoe het er 's nachts bij haar in Rehovot aan toeging. Als buren treffen zij elkaar meerdere keren per nacht in de gezamenlijke shelter. Buiten horen ze de ontploffingen van het Iron Dome, waar raketten boven hen uit de lucht worden gehaald en ze horen de impact van de raketten die wel landen. Heel angstaanjagend. Kinderen geven over van angst. Onderbroken nachten. Uiteindelijk besloot ze op zaterdagochtend vroeg om toch te komen en konden mijn man en ik samen een nachtje weg. Het was spannend om in de auto te stappen, maar na een rustige reis was het heerlijk om een nacht te slapen zonder het geluid van vliegtuigen boven ons hoofd.

 

Een buurman van ons was opgeroepen voor reserve dienstplicht bij de grenspolitie en vroeg om lekkernijen, tekeningen en bemoedigingen voor hem en zijn collega's, die de relletjes in gemengde steden moeten onderdrukken en dagelijks bekogeld worden met stenen en vuurwerk. Twee mannen waren al met lichte verwondingen in het ziekenhuis opgenomen. Deze vaders verlaten tijdens hun vakantie hun vrouwen en kinderen om hun plicht te doen. Hij is persoonlijk iemand met een heel groot hart voor de plaatselijke bedoeïenen bevolking, die zich inzet voor onderwijs en integratie. De jongste drie kinderen hebben koekjes gebakken om hun steentje bij te dragen.

 

In het dorp zijn meerdere gezinnen aanwezig die de constante sirenes en raketaanvallen wilden ontlopen. Ze worden hier warm onthaald en verwelkomd door de plaatselijke gemeenschap. Maaltijden en vriendschap worden vrij gedeeld. Er is een groot gevoel van solidariteit.

 

In de omgeving van Abu Gosh zijn de leiders van de verschillende gemeenschappen bij elkaar gekomen om samen af te spreken dat zij niet meedoen aan de vijandschap en in vrede met elkaar samen willen leven. Het zou goed zijn om daar meer over te weten te komen. Yad Hashmona was bij dat initiatief betrokken.

 

Het is misschien erg summier, maar wij leven in een heel rustige omgeving. Wij voelen de spanning doordat we de vliegtuigen horen overgaan iedere nacht en 's ochtends kan ik niet anders dan even kijken wat er nu weer gebeurd is. We volgen het nieuws heel nauw. Onze kinderen zijn van alles op de hoogte en de twee jongste jongens stelden voor dat we Hamas zouden bellen en vragen of ze sorry wilden zeggen. Dan zouden 'we' (van onze kant) stoppen.

 

Een hartelijke groet uit de Negev,

 

Esther en gezin